غروری که نماند...
1)نمایش فوتبال بی برنامه و سیاست زده ایران یکی از غم انگیز ترین شب هایش را پشت سر گذاشت. شبی که عرب ها در ورزشگاه آزادی و در مقابل دیدگان صدها هزار ایرانی به واسطه شکست فوتبال کشورمان رقصیدند و پایکوبی کردند تا علی دایی که غرور بی حساب و کتابش چشم او را بر بسیاری واقعیت ها بسته بود عامل یکی از تلخ ترین شب های ایرانی ها باشد.
زمانی که دست سیاسیون ایرانی برای انتخاب سرمربی تیم ملی ایران به میان امد به راحتی می شد پیش بینی کرد که سرانجام این اقدام چه خواهد بود و البته کسی هم صدای کارشناسان فوتبال ایران را در مورد عواقب این انتخاب نشنید. علی دایی بازیکن بزرگی بود که البته برای رسیدن به نیمکت تیم ملی فوتبال ایران باید بیش از این تجربه می اندوخت اما لابی های پشت پرده او را برگزیدند تا مغرور ترین چهره فوتبالی ایران در مسیری که به امروز فوتبال ایران ختم شده است قرار گیرد. او کارشناسان را مورد حمله های لفظی قرار داد، به خبرنگاران و روزنامه نگاران تاخت و آنها را تحقیر کرد ، هشدارها را نخواست که بشنود تا سرانجام یکی از بهترین شب های فوتبال عربستان را رقم بزند...
2) اما نمود رفتار دستگاه ورزش و فدراسیون فوتبال ایران که در برخورد آنها با برنامه پربیننده 90 و عادل فردوسی خود را نشان داد به این نتیجه ختم شد که رفتار غیر منطقی با منتقدان چه عوایدی برای فوتبالمان خواهد داشت. چند شغله های ورزشی که خیال می کنند نسخه های شفا بخشی برای ورزش ایران دارند بایستی پاسخی برای غرور جریحه دار شده ایرانی ها داشته باشند. شاید آنها بایستی بار دیگر به انتقاداتی که در چند ماه گذشته بر رفتار و برنامه هایشان وارد شده نگاه دوباره ای بیندازند.
3) شاید بهتر بود رییس جمهور برای دیدن این بازی به استادیوم ازادی نمی رفت. مناسبات سیاسی ایران و اعراب در حال حاضر در شرایط عادی نیست و روابط ایران و عربستان هم که با توجه به رفتار مسئولان این کشور با شیعیان و اظهار نظرهایشان در مورد ایران چشم انداز روشنی ندارد. حضور محمود احمدی نژاد حسابی این بازی را سیاسی کرد و البته باخت را تلخ تر. شاید تصور مسئولان ورزش از نتیجه بازی چیز دیگری بود که بلندپایه ترین مقام اجرایی کشور خواستند تا این بازی را از نزدیک ببیند. حالا عرب ها حسابی شادمانند که در مقابل دیدگان رییس جمهور، ایرانی ها را شکست داده اند و تا مدت ها این موضوع دستاویزی برای خوشحالی و تقویت روحیه آنها خواهد بود. بعد از شکست کشتی گیران ایرانی در حضور رییس جمهور این بار شکست تلخ فوتبال ایران در حضور وی خاطرات ناخوشایندی برای این مقام اجرایی کشور از حضور در میان تماشاگران به جا خواهد گذاشت.
4)حالا باید منطقی بود و درست فکر کرد. کار ورزش را خود ورزشی ها (و نه سیاسیها)بهتر به پیش خواهند برد. شاید این رویداد و شکست فوتبال ایران، مصطفی پورمحمدی رییس سازمان بازرسی کل کشور را برای متقاعد کردن چند شغله های ورزشی برای تصحیح رفتار شغلیشان بیشتر تحریک کند.
5)شکست از عربستان آنهم در تهران کاممان را حسابی تلخ کرده است و البته مقصران این بار کاملا مشخص اند و نقششان روشن. فراموش نکنیم که در مورد فوتبال ایران چندی پیش نمایندگان مجلس هم ابراز نگرانی کرده بودند و البته انها هم می دانستند که مشکل از کجاست. شاید اگر پاسخ مناسبی به دغدغه ها و نگرانی ها و انتقادات مردم، نمایندگان مجلس، کارشناسان و روزنامه نگاران داده می شد امروز اینگونه با غرور ملی مان بازی نمی شد.
6) به نظر می رسد اگر امروز به جام جهانی نرویم و با نگاهی منطقی رفتارمان را در قبال ورزش و فوتبال این مملکت درست کنیم باقیات صالحاتی است که می تواند روزهای بهتری برای همه علاقمندان ورزش ایران رقم بزند. البته اگر چشم بینا و گوش شنوایی داشته باشیم و علی الخصوص حافظه تاریخی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر